Prolog

  muzyka

Gdy idę ulicą, mijam setki różnych twarzy, ale tylko jedna twarz sprawia, że świat który mnie otacza przestaje funkcjonować, ja zatrzymuję się w czasie i w granicach możliwości wracam do przeszłości.
Kiedy idę ulicą i widzę na spróchniałym drewnie przyczepioną ulotkę, która nigdy nie umyka mojej uwadze, od niechcenia zatrzymuję się i czuję jak wyssane są wszystkie moje siły, a raczej ich pozostałości.
Czuję jak niespodziewanie uginam się pod własnym ciężarem wspomnień.
Czuję jak moje oczy zaczynają otaczać się łzami.
Czuję, że chce zabić każdego kto stoi w pobliżu kilku metrów ode mnie.
Czuję, że wewnętrznie zabija mnie bezsilność i świadomość, że nie mogę nic.
Nie jestem w stanie oderwać wzroku od tej twarzy, jak zahipnotyzowany tymi ciemnobrązowymi oczami, które na zdjęciu wyglądają na szalenie szczęśliwe.
Od tego autentycznego uśmiechu, gdy człowiek go widzi od razu otacza go przyjemne ciepło.
Następne co robię, to wyciągam z drżeniem rękę i jednym, płynnym ruchem wyrywam kartkę o okropnie rażącym nagłówku 'zaginiona'. Wtedy puszczam kawałek papieru i patrzę jak unosi się wraz z rwącym wiatrem.
Wzruszony idę dalej próbując zachować zimną krew i ukryć pod kamienną twarzą wszystko co czuję.
Mijam setki twarzy, na każdą spoglądam z tą samą uwagą.
Szukam tych wyjątkowych oczu, tego niespotykanego uśmiechu.
Czuję kłucie w sercu bo obraz jaki chciałbym zobaczyć nie pojawia się.
Jakby w ogóle nie istniał.
Jakby był tylko i wyłącznie wytworem mojej chorej wyobraźni. Paraliżujące uczucie.
Potem, gdy zdaję sobie sprawę, że to nie ma najmniejszego sensu, siadam na najbliższej ławce i tępo patrzę przed siebie, na jakiś martwy punkt.
Na swoim ciele czuję spojrzenia innych, którzy w swoich głowach zapewne myślą, że jestem upośledzony psychicznie, spoglądają na mnie z fałszywą litością.
Przed moimi oczami znowu pojawia się ten dzień. Pamiętam jak po raz ostatni ją dotknąłem, jak po raz ostatni usłyszałem jej delikatny głos, czy przeczytałem ostatniego esemesa., zwykłe albo i nie 'dobranoc'.
A jak jest teraz ? Pusto. To wszystko się skończyło. Wszystko zgasło. Rozpłynęło się w powietrzu. Pękło jak bańka mydlana. Dokładnie tak, niespodziewanie.
Jak wyglądałoby wasze życie bez podstawowego jego czynnika ?
Wyobraźcie sobie, że osoba która jest dla was całym światem, chłopak, matka, może idol ? Znika i zostawia cię z dnia na dzień, z wszystkim wspomnieniami sam ?  Uwierzcie mi, że wasze życie zmieni się diametralnie, wyraźnie zauważycie różnicę. Wy się zmienicie.
W najlepszym wypadku przeżyjecie załamanie nerwowe, które wydaje się nie mieć końca (po co koloryzować, nie ma końca)
W najgorszym ? Nawet nie zdajecie sobie sprawę do jakich czynów jesteście zdolni.

*

Jest początek, jest prolog... 

Nie wiem co napisać, może to, że mam ogromną nadzieję, że ktoś to będzie czytał. Mało tego, mam nadzieję, że komuś się spodoba to fanfiction. :)

Prolog dużo nie zdradza, fakt ale zrobiłam zwiastun który mówi o wiele więcej, możecie zapoznać się lepiej z fabułą, więc was do niego odsyłam. :) 

 Jeżeli chcecie być informowani o rozdziałach zostawiajcie nazwy twittera pod rozdziałem albo w zakładce 'informowani' 

KAŻDY KTO PRZECZYTA TEN PROLOG NIECH ZOSTAWI KOMENTARZ, TO NAPRAWDĘ DUŻO ZNACZY I DAJE MI DO ZROZUMIENIA, ŻE JEST SENS W TYM CO ROBIĘ. 

PISZCIE ŚMIAŁO POZYTYWNE JAK I NEGATYWNE OPINIE.

DZIĘKUJĘ.:)